χίλια φιλιά, παλιές και ... ξένες

Πώς γίνεται και η ζωή το όνειρο απατάει.....

φυσαλίδα που χορεύει στο νερό ...

Στις "φυσαλίδες" που μας συντροφεύουν[-αν] και ... παφ χαθήκανε...

αυτό το βράδυ ...

Όταν πέφτει το βράδυ
Στα σβηστά όνειρά μου
Ναυαγός η χαρά μου.

Μια δεκάρα στο δρόμο
Σαν ευχή ξεχασμένη......

Κι αυτό το βράδυ .....[αφιερωμένο]

του απρόσμενου...

Του δειλινού ταιριάζεις...

Ώρα που οι πολιτείες χορεύουν σε ρυθμό κιρκαδιανό

κι οι μακρινές μαρμαρυγές πλησιάζουν... [απειλητικά;]

Ξημέρωσε ξανά;...

Μακρινά... πολύ μακρινά...

Χωρίς λόγια ....

ελλειπον πρόσωπο

ΠΡΟΣΩΠΑ

Θυμάμαι που τη φώναζαν Ελένη, δώδεκα χρονώ.

Στα δεκαεφτά Μαρίνα.

Δεν ήταν αίνιγμα, λεγόταν Δέσποινα.

Λεγόταν Όλγα Ρίτσα και Νανά.

Φτάσανε χρόνια δύσκολα, μαύρες ημέρες αίμα.

Τότε η Ρωξάνη απόγευμα ήτανε, φαρμακωμένο φώς.

Τον άλλο μήνα Οχτώβρη εχάθηκε. Τρελός

τη γύρευα παντού. Την άνοιξη

την είδα ξαφνικά στον ήλιο και χαρούμενος

τη φώναξα. Δεν ήταν, έστριψε το πρόσωπο

μισό χαμόγελο. Κι οναμαζόταν Έρικα.

Ύστερα μόλεψε ο καιρός.

Ύστερα η νύχτα, έφτασε η Ντόνα, μόνο πού.

Νύχτες πολλές πίσω απ' την πλάτη ένα σκοτάδι ακί-

νητο.

Πήραμε τ' όπλο κατεβήκαμε.

Φραγμένοι οι δρόμοι, η πολιτεία ανάστατη,

φοβέρα, σίδερο. Ήρθανε Σίτσα Μάριτσα

σηκώσανε τα σύρματα. Κι η Ντούτσα απίστευτο

κορμί. Το μονοπάτι ελόξευε ως τη θάλασσα.

Στους άμμους βυθιστήκαμε λεγότανε Φανή.

Λεγόταν Αθηνά και πήγαμε ως την Κόρινθο.

Γυρίσαμε λεγόταν Άρτεμις.

Μετά μισόφωτο η Μελίνα.

Ωραία στο σινεμά στους δρόμους περπατήσαμε.

Σταθήκαμε στο φράχτη και τ' αστέρια χάθηκαν.

Με πήραν πυρετοί κι οράματα με σύρανε

στον τόπο που γεννήθηκα. Θυμάμαι τις φωνές,

ανοίχτε, φώναξα.

Το σπίτι εγιόμισε παντού φτερούγες φτερουγίσματα

πουλιά που τ' άκουγα καιγόμουν στ' όνειρο.

Ήρθε απ' τη Λάρισα η Μυρτώ

Ήρθανε η Δάφνη η Κατερίνα η Δήμητρα.

Μες στο καμίνι όλα τα πρόσωπα

γινήκανε ένα πρόσωπο, κανένα πρόσωπο.

Η πόρτα δίχως μάνταλο κι ήρθες εσύ

μακρί μονόξυλο

μαύρο ποτάμι.

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

.

Πικραίς πούν' οι ενθύμησες!...

".....
Εμαραθήκανε για μας του κόσμου η πρασινάδαις.

Εσένα σ' εξερίζωσε το κύμα στην οργή του,

εμέ μου τρώγουν την καρδιά αχόρταγαις ελπίδες.

....."

[Η φωτιγραφία δανεισμένη από το δίκτυο και οι στίχοι από τον Βαλαωρίτη]

η/μια επιστροφή

εσύ και ή χωρίς το κοινό

κυνηγάς την εικόνα σου

για χάρη σου ή για χάρη του;

[η εικόνα από http://disgustipated123.blogspot.com/2009/01/blog-post_11.html]

..." Θανάσιμη μοναξιά"...

Στον πάγκο του μπάρ μπορείς ν' αστειευτείς μ' οποιονδήποτε, να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου μ' όποιον θέλεις. Μα ο Άγγελος αναγγέλλει τον ερχομό του΄μείνε μονάχος να τον υποδεχτείς. Και ο Άγγελός μας είναι η νύχτα που πέφτει στην εκθαμβωτική πίστα. Ακόμα κι άν η δική σου μοναξιά είναι πλημμυρισμένη στο φώς ενώ σκοτάδι τα χιλιάδες μάτια που σε κρίνουν, που φοβούνται και προσδοκούν την πτώση σου, θα χορέψεις πάνω και μέσα στην ένυδρη μοναξιά με τα μάτια δεμένα και ει δυνατόν τα βλέφαρα ραμμένα. Τίποτε όμως δεν θα σ' εμποδίσει να χορέψεις για την εικόνα σου, και προπαντός χειροκροτήματα ή γέλια. Αλίμονο, είσαι καλλιτέχνης, και δε γίνεται πιά ν' αγνοήσεις την ανελέητη άβυσσο των ματιών σου. Νάρκισσος χορεύει; Δεν είναι ωστόσο φιλαρέσκεια, εγωισμός και φιλαυτία, μα κάτι άλλο. Μήπως ο ίδιος ο θάνατος; Χόρευε λοιπόν ολομόναχος. Χλωμός, πελιδνός, γεμάτος αγωνία άν θ' αρέσεις στην εικόνα σου - δηλαδή θα χορέψει η εικόνα σου για σένα.

[το κείμενο από το "Ο ΣΚΟΙΝΟΒΑΤΗΣ" - ΖΑΝ ΖΕΝΕ - ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, μετάφραση ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΤΑΚΗΣ]

μοναχικά όνειρα

στο γέρμα του φεγγαριού, μοναχικά

απ΄ την παλιά τη γειτονιά τα βήματα με πάνε ...

επιστροφή και ρουτίνα

είναι η επιστροφή ρουτίνα ή η επιστροφή στη ρουτίνα;

και ποια η "λεπτή" διαφορά της επιστροφής στη ρουτίνα από τη ρουτίνα της επιστροφής;

η πρώτη "δόση" χαλάρωσης (διακοπές) τελείωσε...

μαζί τελειώνει κι ένα όνειρο

όπως οφείλει να τελειώσει ένα όνειρο

έλεγες,

θα φύγεις κάποτε χωρίς να μάθεις ποτέ ποιος είσαι

ισχυρίζομαι,

γνωρίζω ποιος είμαι

-γνωρίζω το "τέρας" που κρύβεται ή πού κρύβεται-

και για αυτό ( κι όχι μόνο ) επέλεξα/επιλέγω τη "φυγή"

Το φρακταλ από : http://zeroliner.blogspot.com/2008/03/blog-post_1724.html

επεισόδιο από σύμπτωση

πόσο αληθινοί είμαστε

κι οχι απλά μια σύμπτωση

ενα καρέ που ξέφυγε

απ' την ακολουθία του σχεδίου....

[το αυτόγραφο από http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/epeisodio.jpg]

κι αν θα διαβείς...

Περαστικοί κι αδιάφοροι

με όνειρα πλαστικά και δίχως ανθρωπιά

αυτοπεριοριζόμενοι σε μικροπραγματικότητες

μάθαμε να επιβιώνουμε, κάτω από όποιες συνθήκες,

ξεχάσαμε να αγαπάμε

Ο χωρισμός σε στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου,

μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα και

πρώτη εκτέλεση Βίκυ Μοσχολιού

Υ.Γ. κινητή τηλεφωνία

η καταστροφή στην ανθρώπινη συνύπαρξη

σχέσεις αρχίζουν και τελειώνουν με ενα sms.......

λησμονιά...Ι

η λησμονιά

   [έλλειψη μνήμης

     το να ξεχάσει κανείς (κάποιον/κάτι), ή

   να τον ξεχάσουν]

πόσους και πόσους δεν έχουμε(έχουνε) λησμονήσει.....

φιλίες κι αγάπες και χωρισμούς κι απλές γνωριμίες κι άλλους που ποιός  φανταζότανε πως δεν θα ξαναδεί ποτέ μα ποτέ................

όμως βαθιά μέσα μας κάπου οι μορφές είναι κρυμμένες και κάποτε  έρχονται πάνω στην ενθύμηση μας....

είναι κι η άλλη λησμονιά...

ίαση της σκέψης, λένε, και γλιτωμός από το πέρασμα στο βασίλειο της τρέλας....

και δίνεις, δίνεις αλλά πως λησμονείται κάποιος/κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα σου;

τόσο βαθιά που για να το αποβάλεις πρέπει κομμάτι του είναι σου να κόψεις...... 

σμιξιμο;

Ένα μήλο αξίζει τρεις φορές περισσότερο 

Απ’ την πρώτη φορά* θα σ’ τα ρίξω μου είπε

Αλλά όχι τώρα, αργότερα. Δεν ήταν στα χαρτιά 

Ούτε στ’ άστρα να σμίξουμε. Το πλοίο

Έφευγε στις πέντε. Η σειρήνα σφύριζε.

Τι μανία είναι αυτή να βιάζεσαι πάντα

Να τελειώσεις πρώτος; Ποιος σου ’μαθε  
Να φιλάς έτσι. Δυο βυζιά δεν είναι βιολιά

 Ούτε φλάμπουρα – είναι πουλιά που πετάνε  

Μόλις ακούσουν μια τουφεκιά κι εξαφανίζονται.   

Απόψε παίζω με τις αποφράδες – και χάνω.  

Αύριο θα τα ξανακερδίσουμε όλα και παραπάνω.

εικόνα:  Σμίξιμο-'Αννα Κανατά

κειμενο: Αλληγορική Κασσάνδρα Ι ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

απόγνωση;

οταν η Ευα κουράστηκε των επαναλήψεων

- επανάληψη μήτηρ μαθήσεως -

η απελπισία ήρθε φυσικό επακόλουθο.........

"Θά 'ρθουν όλες μιά μέρα, και γύρω μου

θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.

Φοβισμένα σπουργίτια τά μάτια τους,

θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.

............................................................"

από ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ - Κ.Καρυωτάκης

λασπωμένοι δρόμοι

Αν περπάτησα σε δρόμους λασπωμένους
Αν αγάπησα τρελούς και κολασμένους
Αν ακόμα τραγουδώ
Ξέρω εγώ που το χρωστώ…

Έχω άνθρωπο σκιά μου
Τόσο δίπλα, τόσο μακριά μου
Έχω άνθρωπο δικό μου
Φύλακα και άγγελό μου…

Στίχοι του Θοδωρή Γκόνη, από το τραγούδι τουΚώστα Λειβαδά «Έχω άνθρωπο», που τραγούδησε η Γιώτα Νέγκα στον ομότιτλο δίσκο... 

η εικόνα- ζωγραφιά- από http://annaloukadaki-almira.blogspot.com/2009/01/10090.html

το άλλο πλήθος

το άλλο πλήθος

....το δικαίωμα της διαφωνίας, όσο και η εμμονή στις θέσεις

....το δικαίωμα της διεκδίκησης, αρέσει δεν αρέσει

"...είμαι ενας αποδιοπομπαίος τράγος

το περίσσευμα του καπιταλιστικού θαύματος

το σκουπίδι της πλουτοκρατίας

το φαρμακερό μανιτάρι του πλεονάσματος...

...

με τρέφουν για να κοιμηθούν ήσυχοι

τις νύχτες χωρίς εφιάλτες και κακά

προμηνύματα - όταν και αν

γκρεμιστεί το οικοδόμημα θά 'ναι

όλοι σαν εμένα - μα εγώ θα

επιζήσω - έτσι κωλοπετσομένος 

που είμαι - οι αχαμνοί θα χαθούνε. ..."

φωτογραφίες από το έργο του Spencer Tunick

κείμενα από τον δωδεκάλογο του αστεγου

μοναχικότητα

Πόσο υπέροχο είναι να είσαι "αόρατος"!!!

Έχει τόσο πολύ κόσμο και κανείς δεν μου 

δίνει σημασία...

Θα εχω το χρόνο να ψάξω τον εαυτό μου

Πίστεψα

Κι όμως

Κάθε φορά στον εαυτό μου "ανακαλύπτω"

τους άλλους

 

χωρισμός

λες και φτάσαμε μαζί σε έρμο νησί, κάποια βραδιά στην Ακαδημίας....

εν αγνοία του ο κόσμος παραμέριζε να περάσουμε

ίσως διέκρινε αυτό που εγώ δεν έβλεπα

τα ερωτικά βλέμματα που με έραινες και τ' ανεπίδοτα χαμόγελα.....

.......................................................................................

.......................................................................................

ΟΔΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ

Οδός Ακαδημίας

οδός των εξουθενωμένων

συνεπιβατών.

Πάμε στον ύπνο μας

με τα-φορεία.

Ο πυρετός δεν ανεβαίνει

μετριέται με πενηνταράκια.

[ ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ - ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ-ΚΕΙΜΕΝΑ 1985]

εικονικής πραγματικότητας...

Σκέψεις, παράλληλα στις του αστέγου  δραστηριότητες, με αφορμή  σχόλιο για την εικονική πραγματικότητα. 

Απ’ όσο θυμάμαι δεν υπάρχει αυστηρά επιστημονικός ορισμός του όρου, πράγμα που δίνει περιθώρια «επινοήσεων», «παραδοχών» και γιατί όχι και «παρεξηγήσεων». 

Από την άλλη, ο ίδιος ο όρος είναι αντιφατικός, και από την αρχή οδηγεί σε παρεξηγήσεις. 

Στη βάση όλων των ορισμών που έχουν προταθεί, ανατρέχουμε στον ορισμό που έδωσε ο «σύγχρονος» πατέρας του όρου, ο Jaron Lanier : "Εικονική πραγματικότητα, ένα αλληλεπιδραστικό τρισδιάστατο περιβάλλον, φτιαγμένο από υπολογιστή, στο οποίο μπορεί κάποιος να εμβυθιστεί"

Η εικονική πραγματικότητα, δημιουργεί και προσομοιώνει υπαρκτά ή μη περιβάλλοντα, από τα οποία ο χρήστης έχει την ψευδαίσθηση ότι περιβάλλεται και στα οποία μπορεί να κινηθεί ελεύθερα, αλληλεπιδρώντας παράλληλα με τα αντικείμενα, όπως θα έκανε και στον πραγματικό κόσμο. Για να είναι πιο επιτυχημένη η «εμβύθιση» του χρήστη σε ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, είναι σημαντικό να απομονωθεί ο ίδιος και οι αισθήσεις του από τον πραγματικό κόσμο, επικαλύπτοντας τα ερεθίσματα του πραγματικού κόσμου με αντίστοιχα εικονικά φτιαγμένα από το σύστημα της εικονικής πραγματικότητας.

Και σίγουρα μεγάλη η προσπάθεια να μας εντάξουνε σε μια εικονική πραγματικότητα. Με την T.V., το life style, τις "ευκαιρίες", τα "golden boys", την απάθεια, την αποχαύνωση, την..., την..., 

Μήπως καιρός , όπως λέει κι ο Μιχάλης Γκανάς να "βγούμε" από το σπίτι, να "βγούμε" από το κέλυφος που προσπαθούνε να μας κλείσουνε, και κάποιοι – πολλοί- αποδεχόμαστε; 

Μήπως να ξανα-δούμε τη θέση μας και την καταγωγή μας; 

Εκεί έξω μας περιμένει η Φύση η αναζωογωνήτρα. Η Φύση, όχι τα υποκατάστατα της.  

" Έλα να βγούμε απ' το σπίτι ξανά, σε δρόμους και πλατείες

πάρε και τα παιδιά μαζί σου εδώ, στο χείλος της αβύσσου

κι άφησε μόνη στο τραπέζι την τηλεόραση να παίζει

να δείχνει έγχρωμο τον πόνο δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο

να δείχνει φονικά και φλόγες, τσόντες πολιτικούς και ρώγες

ενώ εμείς θα 'χουμε φτάσει στο σταυροδρόμι του εξήντα

με τα παιδάκια μας στον ώμο, για να μας δείχνουνε το δρόμο"

... αίσθηση νυχτερινή

" Και να θυμάσαι πάντα πως δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο στον κόσμο αυτόν από μια νύχτα που τη φωτίζουν τα αστέρια και η αίσθηση ότι έκανες το καθήκον σου"

[το έγραψε, μου είπανε, ο Γκέτε (ή Γκαίτε ή Goethe)]

εν αρχή ήν...

"Άστεγος ο Πρώτος ανακηρύχθηκε Βασιλιάς από τις λεγεώνες των Αστέγων που μαζεύτηκαν στ' Αλαμανικά πεδία της ΑΣΤΕΓΙΑΣ...." 

 [Νάνος Βαλαωρίτης- Άστεγος ο Μέγας - ΥΨΙΛΟΝ]

ritsmas.files.wordpress.com/2009/02/astegos.jpg

Κάθομαι σε μια γωνιά, τρόπος του λέγειν, και παρακολουθώ τι γίνεται. Και λέω, βαρέθηκα να παρακολουθώ..

και λέω, νιώθω τον άνεμο, τον ουρανό, τη γή. Ούτε στέγη, ούτε πορτοπαράθυρα, ούτε κλειδιά. Είμαι ευτυχισμένος γιατί δεν έχω σπίτια, ούτε ανησυχίες, ούτε τίποτα... Γιατί είμαι λέυτερος ...