Κυριακή 24 Μαΐου 2009

σμιξιμο;

Ένα μήλο αξίζει τρεις φορές περισσότερο 
Απ’ την πρώτη φορά* θα σ’ τα ρίξω μου είπε

Αλλά όχι τώρα, αργότερα. Δεν ήταν στα χαρτιά 
Ούτε στ’ άστρα να σμίξουμε. Το πλοίο

Έφευγε στις πέντε. Η σειρήνα σφύριζε.
Τι μανία είναι αυτή να βιάζεσαι πάντα

Να τελειώσεις πρώτος; Ποιος σου ’μαθε  
Να φιλάς έτσι. Δυο βυζιά δεν είναι βιολιά

 Ούτε φλάμπουρα – είναι πουλιά που πετάνε  
Μόλις ακούσουν μια τουφεκιά κι εξαφανίζονται.   

Απόψε παίζω με τις αποφράδες – και χάνω.  
Αύριο θα τα ξανακερδίσουμε όλα και παραπάνω.


εικόνα:  Σμίξιμο-'Αννα Κανατά
κειμενο: Αλληγορική Κασσάνδρα Ι ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

5 σχόλια:

  1. μπαρμπούτι κανονικό δηλαδή..

    ακόμα αναρωτιέμαι "ποιος σου' μαθε να φιλάς έτσι"

    ν' ακούς τις τσιγγάνες και τα "χαρτιά" τους.

    βραδιάζει, βλέπω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. … όχι και μπαρμπούτι…., ας πούμε παίγνιον αναγκαστικό!

    Αυτό το «ακόμα αναρωτιέμαι» χάριν λόγου ή επί πραγματικού; Και συμπεριλαμβάνει τόσο το φιλί όσο και τις τσιγγάνες;
    Ή το ν’ ακούς τις τσιγγάνες να θεωρηθεί προτροπή;

    Τούτα τα βράδια είναι θαυμάσια εδώ, έξω από τον τσιγγάνικο καταυλισμό που στήσαμε το δικό μάς τσαντίρι, η ομάδα της αστεγίας….
    Και το τραγούδι μιλάει για μιαν αγάπη μια φορά που μοιαζε λίγο στη θλίψη ΜΟΝΟ με τη φτωχογειτονιά…

    Καλή νύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ξέρεις κάτι, άστεγε;

    η αγάπη είναι δάκρυ, αγκαλιά, φιλί,

    όχι έννοια προς δύστροπον τεμαχισμόν είτε πολλαπλασιαστικό κάτοπτρο.

    είναι σώμα που μιλάει μ' άλλο σώμα

    είναι ποίηση

    της αφής.

    οι τσιγγάνες ξέρουν, ναι, προτροπή!!!

    όσο για το "επί του πραγματικού", άστα βρε άστεγε,..

    μη λέμε "δύσκολες λέξεις!!!(θυμάσαι την ατάκα στο "δυο ξένοι" με το συγχωρεμένο το Σεργιανόπουλο;;"Φάνη μου, δε θα ξαναπώ δύσκολες λέξεις"!!!)

    άσε, θα μας ..τιμωρήσουν...

    γι αυτό σου λέω..

    άκου ένα τσιγγάνικο τραγούδι κι αγκάλιασε την αγαπημένη σου,

    η μόνη αλήθεια.

    εσύ, άστεγος είσαι, δεν είσαι του συναφιού, είμαι βέβαιη.

    εγώ σας στέλνω φιλάκι και τους δυο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απ’ τον καιρό τον προ της αστεγίας, θυμάμαι να μιλάνε για τον παράδεισο του ο καθένας και να τον περιγράφει, χωρίς να ξέρει που κι αν βρίσκεται και πως θα φτάσει
    Και στη συνέχεια, θυμάμαι, πικραμένους να είναι σ’ Ανατολή και Δύση. Γεμάτος ο τόπος πικραμένους.

    Έρχονται στιγμές που πνιγόμαστε, αισθανόμαστε χέρια να μας σφίγγουν το λαιμό , να μας στραγγαλίζουν. Και κει που χάνεται ο αέρας και μάταια ανοίγουμε το στόμα – κραυγή άηχη , επίκληση κενή -, ακούμε φωνές να λένε πες μας την αλήθεια.
    "Πες μας τώρα την αλήθεια - τη γυμνή αλήθεια
    Που μας την κρύβεις και μας την σερβίρεις
    Λίγο λίγο με ακατάληπτες φράσεις, με μεταφορές
    Με αινίγματα, με γρίφους, με σταυρόλεξα, με πλάγιο τρόπο.
    Αντί να μας τα πεις σταράτα…"

    Μα ενεδρεύει στην καρδιά των πραγμάτων
    Μια αιωνιότητα λησμονιάς.

    Ακούγοντας και τσιγγάνικες μελωδίες κάτω απ’ των άστρων το φώς στην νυχτιάτικη σιγαλιά– μ΄αυτό το τάχνημα με το μπλέ φως προσαρμοσμένο στον υπολογιστή, πως αλλιώς να δώ- βιώνω την αιωνιότητα…

    Καλή νύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. η λησμονιά, άστεγε, έχει χρώμα γκρι , τόνο φωνής αρκούντως χαμηλό και ..είναι ένα "υποδόριο λιπωματάκι"(κλεμένο αυτό!) που κατά καιρούς κάνει την αντιστροφή του.

    σίγουρα, ό τι μ' αυτήν την αιωνιότητα συνδέεται,δεν φωνασκεί ξερνώντας μίσος και δεν κουνά τη σημαία της λέξης της απειλητικά,

    επί δικαίων και αδίκων.

    να' μαστε καλά, να τα λέμε και ν' αγαπιόμαστε ,φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή