Σάββατο 30 Μαΐου 2009

λησμονιά...Ι


η λησμονιά
   [έλλειψη μνήμης
     το να ξεχάσει κανείς (κάποιον/κάτι), ή
   να τον ξεχάσουν]
πόσους και πόσους δεν έχουμε(έχουνε) λησμονήσει.....
φιλίες κι αγάπες και χωρισμούς κι απλές γνωριμίες κι άλλους που ποιός  φανταζότανε πως δεν θα ξαναδεί ποτέ μα ποτέ................
όμως βαθιά μέσα μας κάπου οι μορφές είναι κρυμμένες και κάποτε  έρχονται πάνω στην ενθύμηση μας....

είναι κι η άλλη λησμονιά...
ίαση της σκέψης, λένε, και γλιτωμός από το πέρασμα στο βασίλειο της τρέλας....
και δίνεις, δίνεις αλλά πως λησμονείται κάποιος/κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα σου;
τόσο βαθιά που για να το αποβάλεις πρέπει κομμάτι του είναι σου να κόψεις...... 


6 σχόλια:

  1. αναρωτιέμαι γιατί σχεδόν όλες σας οι φωτό ..είναι κυρίες που κλαίνε τα χαμένα τους.

    σε συνδυασμό με την αγάπη σας στους μονολεκτικούς τίτλους ..πόνου,

    αισθάνομαι ότι η Εύα έφταιξε και πρέπει να πληρώσει!

    "ποτέ μα ποτέ" !!(απόλυτος μονάρχης, όπως και το πάντα),

    και η χειρουργική αφαίρεση τμήματος του είναι σου,(λοβοτομή ίσως;)

    η -όποια -λύση.

    συνηθίζω να λέω ότι όσοι α ξ ί ζ ο υ ν τη μνήμη μας την έχουν,

    όχι ως εσαεί τιμωρία,

    αλλά ως κεράκι που οι ίδιοι φροντίζουν να μη σβήσει ποτέ,

    εύχομαι δροσερές ,γεμάτες αστερισμούς, βραδιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να συμφωνήσω μαζί σας: "όσοι α ξ ί ζ ο υ ν τη μνήμη μας την έχουν"

    Με απασχολεί, εδώ, η προσπάθεια λησμοσύνης, για όποιους λόγους, και το ανεκπλήρωτο. Γι’ αυτό και ο προβληματισμός πως/αν μπορεί…
    Διευκρίνιση (απαραίτητη;): Δεν είμαι οπαδός της λησμοσύνης. Μπορεί να με επισκέπτεται – δίκην αρχομένου Αλτσχάιμερ – αλλά δεν την επιδιώκω. Το αντίθετο.

    Αναρωτιέστε…

    Αγαπητή (μου επιτρέπετε;), θα σας "μαλώσω"

    Ι. στις δέκα (10) αναρτήσεις, και σε σύνολο δώδεκα (12) εικόνων ΜΟΝΟ οι τρεις (3) είναι αποκλειστικά γυναίκες. ΜΙΚΡΟ ποσοστό, ελάχιστο, για να χαρακτηρίσει τάση. [Πιστέψτε με ΔΕΝ υπάρχει τέτοια τάση, ούτε κατά διάνοια]
    Οι φωτογραφίες δάνεια από το δίκτυο, όπως διαπιστώσατε. Στην αναζήτηση δεν βρίσκω πάντα το ικανοποιητικό. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο. Συγχωρήστε την απειρία μου.
    Εξάλλου δεν είναι απαραίτητο να… κλαίνε τα χαμένα τους.

    ΙΙ. Στους δέκα (10) τίτλους οι πέντε (5) είναι μονολεκτικοί. Ούτε κι εδώ πρόκειται για τάση. Πιστέψτε με. Ναι, μπορεί κάποιοι να παραπέμπουν σε πόνο. Μπορεί όμως και όχι. Ας πούμε σε ανακούφιση κατά κάποιο τρόπο;
    Δες τε την ακολουθία των τίτλων. Θα καταλάβετε. Δες τε το ως .. άσκηση!

    ΙΙΙ. Για όνομα!!! Καμία σχέση με μυθεύματα περί «Εύας» και προπατορικού – πέραν της φιλολογίζουσας. Αλλά ούτε με απόψεις τύπου "για όλα φταίνε αι γυναίκαι"
    Και ποτέ μα ποτέ (ναι! Πιστέψτε με) των "πληρωμών" και της τιμωρίας.
    Η/Οι "Εύα/ες" ήταν και είναι ευχάριστη/ες ως συντροφιά – με όποιον τρόπο. Συναινετικά, ελεύθερα, αυτεξούσια πάντα!

    Πω πω πόσες λάθος εντυπώσεις δημιούργησε η γραφή μου…

    Ευχαριστώ για τις ευχές. Οι βραδιές, σίγουρα έναστρες πάντα, θα γίνουν πιο δροσερές.
    Ελπίζω/πιστεύω και εύχομαι τα καλύτερα και για σας.

    Υ.Γ. … περί λοβοτομής. Χα! Χα!
    Αυτή καθ’ αυτή μια μπούρδα παρά το ότι ο εφευρέτης της τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ. Και θα ξέρετε φυσικά πόσοι καταδικάστηκαν να υποστούν το μαρτύριο. Εχει πλέον καταργηθεί.
    Εξακολουθεί όμως να "εφαρμόζεται" μαζικά ποικολοτρόπως. Και δεκτικοί ως πολίτες – μεγάλο μέρος τουλάχιστον. Πάρτε για παράδειγμα τους .. πολιτικούς μας και τα ΜΜΕ ( ή μάλλον ΜΜΑ – Αποβλάκωσης) με σκοπό να δημιουργηθούνε μη σκεπτόμενα ζελεδάκια…

    Να είστε καλά
    Και καλή εβδομάδα εύχομαι ολόψυχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ότι μας πονά μας λυτρώνει και δεν μπορώ να καταλάβω την ανθρώπινη εμμονή για λησμονιά.Ότι μας πόνεσε μα κι ότι μας ανύψωσε είναι ο παλμός της καρδιάς και η ουσία της ψυχής μας.Το σημαντικότερο όλων είναι με μνήμη και με λήθη να μην πετάς ποτέ στο λίγο τη στιγμή σου."Τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα σ'αφήνω στον αέρα για νε σε βρώ στο φως" λέει ένα αγαπημένο τραγούδι.Υπέρβαση δεν είναι να αποβάλλεις αλλά να αποδέχεσαι πλήρως την αλήθεια σου ανηφορίζοντας μαζί της.Καλημέρα όμορφη εβδομάδα και Καλό Μήνα.! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. στο AERIKO

    Με την ωραία τοποθέτησή σας, ουσιαστικά απαντάτε στα ερωτήματα. Αυτό που παρουσιάζετε ως πρέπον, αυτό στην ουσία και πραγματώνεται.
    Δέχεστε κι εσείς ότι κάποιοι των συνανθρώπων επιδιώκουν/αγωνίζονται για την λησμονιά, ή τουλάχιστον αυτό διατείνονται.
    Η ταπεινή μου άποψη – και η μικρή μου εμπειρία – ο πόνος σύμβουλος στην εμμονή της λησμοσύνης, που ποτέ δεν επιτυγχάνεται στην ουσία. Πάντα οι θύμισες υπάρχουν. Μπορεί να προσπαθεί το άτομο να μην τις ανακαλεί, αλλά αυτό είναι ακατόρθωτο.

    Ευχαριστώ για την παρέμβαση
    Καλό μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Δεν έχω τίποτα - λέει -
    μονάχα μια καρέκλα
    κι ένα ποτάμι
    κι αυτό το μέγα μακρινό
    που μου κρύβεται
    για να το γυρεύω
    και να υπάρχω."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αυτό το μέγα μακρινό
    το ζητούμενο

    ο κίνδυνος να το στέλνουμε ακόμα μακρύτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή