λησμονιά...Ι

η λησμονιά

   [έλλειψη μνήμης

     το να ξεχάσει κανείς (κάποιον/κάτι), ή

   να τον ξεχάσουν]

πόσους και πόσους δεν έχουμε(έχουνε) λησμονήσει.....

φιλίες κι αγάπες και χωρισμούς κι απλές γνωριμίες κι άλλους που ποιός  φανταζότανε πως δεν θα ξαναδεί ποτέ μα ποτέ................

όμως βαθιά μέσα μας κάπου οι μορφές είναι κρυμμένες και κάποτε  έρχονται πάνω στην ενθύμηση μας....

είναι κι η άλλη λησμονιά...

ίαση της σκέψης, λένε, και γλιτωμός από το πέρασμα στο βασίλειο της τρέλας....

και δίνεις, δίνεις αλλά πως λησμονείται κάποιος/κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα σου;

τόσο βαθιά που για να το αποβάλεις πρέπει κομμάτι του είναι σου να κόψεις...... 

σμιξιμο;

Ένα μήλο αξίζει τρεις φορές περισσότερο 

Απ’ την πρώτη φορά* θα σ’ τα ρίξω μου είπε

Αλλά όχι τώρα, αργότερα. Δεν ήταν στα χαρτιά 

Ούτε στ’ άστρα να σμίξουμε. Το πλοίο

Έφευγε στις πέντε. Η σειρήνα σφύριζε.

Τι μανία είναι αυτή να βιάζεσαι πάντα

Να τελειώσεις πρώτος; Ποιος σου ’μαθε  
Να φιλάς έτσι. Δυο βυζιά δεν είναι βιολιά

 Ούτε φλάμπουρα – είναι πουλιά που πετάνε  

Μόλις ακούσουν μια τουφεκιά κι εξαφανίζονται.   

Απόψε παίζω με τις αποφράδες – και χάνω.  

Αύριο θα τα ξανακερδίσουμε όλα και παραπάνω.

εικόνα:  Σμίξιμο-'Αννα Κανατά

κειμενο: Αλληγορική Κασσάνδρα Ι ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

απόγνωση;

οταν η Ευα κουράστηκε των επαναλήψεων

- επανάληψη μήτηρ μαθήσεως -

η απελπισία ήρθε φυσικό επακόλουθο.........

"Θά 'ρθουν όλες μιά μέρα, και γύρω μου

θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.

Φοβισμένα σπουργίτια τά μάτια τους,

θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.

............................................................"

από ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ - Κ.Καρυωτάκης

λασπωμένοι δρόμοι

Αν περπάτησα σε δρόμους λασπωμένους
Αν αγάπησα τρελούς και κολασμένους
Αν ακόμα τραγουδώ
Ξέρω εγώ που το χρωστώ…

Έχω άνθρωπο σκιά μου
Τόσο δίπλα, τόσο μακριά μου
Έχω άνθρωπο δικό μου
Φύλακα και άγγελό μου…

Στίχοι του Θοδωρή Γκόνη, από το τραγούδι τουΚώστα Λειβαδά «Έχω άνθρωπο», που τραγούδησε η Γιώτα Νέγκα στον ομότιτλο δίσκο... 

η εικόνα- ζωγραφιά- από http://annaloukadaki-almira.blogspot.com/2009/01/10090.html

το άλλο πλήθος

το άλλο πλήθος

....το δικαίωμα της διαφωνίας, όσο και η εμμονή στις θέσεις

....το δικαίωμα της διεκδίκησης, αρέσει δεν αρέσει

"...είμαι ενας αποδιοπομπαίος τράγος

το περίσσευμα του καπιταλιστικού θαύματος

το σκουπίδι της πλουτοκρατίας

το φαρμακερό μανιτάρι του πλεονάσματος...

...

με τρέφουν για να κοιμηθούν ήσυχοι

τις νύχτες χωρίς εφιάλτες και κακά

προμηνύματα - όταν και αν

γκρεμιστεί το οικοδόμημα θά 'ναι

όλοι σαν εμένα - μα εγώ θα

επιζήσω - έτσι κωλοπετσομένος 

που είμαι - οι αχαμνοί θα χαθούνε. ..."

φωτογραφίες από το έργο του Spencer Tunick

κείμενα από τον δωδεκάλογο του αστεγου

μοναχικότητα

Πόσο υπέροχο είναι να είσαι "αόρατος"!!!

Έχει τόσο πολύ κόσμο και κανείς δεν μου 

δίνει σημασία...

Θα εχω το χρόνο να ψάξω τον εαυτό μου

Πίστεψα

Κι όμως

Κάθε φορά στον εαυτό μου "ανακαλύπτω"

τους άλλους

 

χωρισμός

λες και φτάσαμε μαζί σε έρμο νησί, κάποια βραδιά στην Ακαδημίας....

εν αγνοία του ο κόσμος παραμέριζε να περάσουμε

ίσως διέκρινε αυτό που εγώ δεν έβλεπα

τα ερωτικά βλέμματα που με έραινες και τ' ανεπίδοτα χαμόγελα.....

.......................................................................................

.......................................................................................

ΟΔΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ

Οδός Ακαδημίας

οδός των εξουθενωμένων

συνεπιβατών.

Πάμε στον ύπνο μας

με τα-φορεία.

Ο πυρετός δεν ανεβαίνει

μετριέται με πενηνταράκια.

[ ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ - ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ-ΚΕΙΜΕΝΑ 1985]