εικονικής πραγματικότητας...

Σκέψεις, παράλληλα στις του αστέγου  δραστηριότητες, με αφορμή  σχόλιο για την εικονική πραγματικότητα. 

Απ’ όσο θυμάμαι δεν υπάρχει αυστηρά επιστημονικός ορισμός του όρου, πράγμα που δίνει περιθώρια «επινοήσεων», «παραδοχών» και γιατί όχι και «παρεξηγήσεων». 

Από την άλλη, ο ίδιος ο όρος είναι αντιφατικός, και από την αρχή οδηγεί σε παρεξηγήσεις. 

Στη βάση όλων των ορισμών που έχουν προταθεί, ανατρέχουμε στον ορισμό που έδωσε ο «σύγχρονος» πατέρας του όρου, ο Jaron Lanier : "Εικονική πραγματικότητα, ένα αλληλεπιδραστικό τρισδιάστατο περιβάλλον, φτιαγμένο από υπολογιστή, στο οποίο μπορεί κάποιος να εμβυθιστεί"

Η εικονική πραγματικότητα, δημιουργεί και προσομοιώνει υπαρκτά ή μη περιβάλλοντα, από τα οποία ο χρήστης έχει την ψευδαίσθηση ότι περιβάλλεται και στα οποία μπορεί να κινηθεί ελεύθερα, αλληλεπιδρώντας παράλληλα με τα αντικείμενα, όπως θα έκανε και στον πραγματικό κόσμο. Για να είναι πιο επιτυχημένη η «εμβύθιση» του χρήστη σε ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, είναι σημαντικό να απομονωθεί ο ίδιος και οι αισθήσεις του από τον πραγματικό κόσμο, επικαλύπτοντας τα ερεθίσματα του πραγματικού κόσμου με αντίστοιχα εικονικά φτιαγμένα από το σύστημα της εικονικής πραγματικότητας.

Και σίγουρα μεγάλη η προσπάθεια να μας εντάξουνε σε μια εικονική πραγματικότητα. Με την T.V., το life style, τις "ευκαιρίες", τα "golden boys", την απάθεια, την αποχαύνωση, την..., την..., 

Μήπως καιρός , όπως λέει κι ο Μιχάλης Γκανάς να "βγούμε" από το σπίτι, να "βγούμε" από το κέλυφος που προσπαθούνε να μας κλείσουνε, και κάποιοι – πολλοί- αποδεχόμαστε; 

Μήπως να ξανα-δούμε τη θέση μας και την καταγωγή μας; 

Εκεί έξω μας περιμένει η Φύση η αναζωογωνήτρα. Η Φύση, όχι τα υποκατάστατα της.  

" Έλα να βγούμε απ' το σπίτι ξανά, σε δρόμους και πλατείες

πάρε και τα παιδιά μαζί σου εδώ, στο χείλος της αβύσσου

κι άφησε μόνη στο τραπέζι την τηλεόραση να παίζει

να δείχνει έγχρωμο τον πόνο δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο

να δείχνει φονικά και φλόγες, τσόντες πολιτικούς και ρώγες

ενώ εμείς θα 'χουμε φτάσει στο σταυροδρόμι του εξήντα

με τα παιδάκια μας στον ώμο, για να μας δείχνουνε το δρόμο"